Vandaag stond de rit door County Donegal op het programma. Het hoort bij Ulster en is een noordelijk schiereiland. Ik reed eerst langs het Drongawn Lough en kwam in Letterkenny, aan een zeebocht en de Swilly, voor de cappucino. Het was 15⁰C. het miezerde en was bewolkt.
De pub hing vol met memorabila, vaantjes, schilden, vlaggen. De ieren zijn vriendelijk en groeten veel. Maar ze maken ook een enorme rotzooi, waarvan ik langs de landwegen en straten getuige mag zijn.
Letterkenny ~ hoofdstraat
Letterkenny is gelegen tussen de Sperrin Mountains en Derryveagh Mountains. De vulkaanachtige Errigal is met 751m het hoogste punt. De regio is bergachtiger dan ik gisteren zag. Aan het einde van een heel lange straat staat de St.Eunan's Cathedral met een hoge spitse toren. Ik neusde een tijdje in een boekhandel en kocht een boek over de geschiedenis van Ierland.
Ik vervolgde over de N56 en ging het Glenveagh National Park binnen. Het is een prachtig gebied met een moerasachtige vallei en een kasteel aan de oever van het meer. De schiereilanden Fanad en Bosguill liet ik rechts liggen. Je kunt niet alles willen zien. Maar ik kwam wel op Horn Head. Het loopt op tot 180m en is bedekt met heide en gras. In de verte zag ik Tory Island, dat wel het slechtste weer van Ierland heeft.
Errigal
Ik kwam weer in de bewoonde wereld bij Goat Dobhair aan de Clady River. Het weer veranderde in regen en kilheid. Ierser kan het niet. Ik reed naar de kust bij Bunbeg om de eilandjes te zien: Gola Island en Owey Island. In vroegere tijden waren ze meer bevolkt. Wie wil er, zeker als jongere, in deze moderne tijd nog wonen.
De streek The Rosses is schilderachtig mooi en bezaaid met stenen en meertjes. Arranmore is een groot eiland. Het ligt 5km uit de kust, is 22km2 groot en er wonen nog maar 500 mensen. In 1911 woonden er nog 1530.
De middag vorderde en ik reed over levensgevaarlijk smalle wegen. Alle ieren in een auto lijken wel dronken. Ze rijden veel te hard en onbeheerst. Maar ik haalde Ardara, een textielcentrum, Glencolumbkille, met gekleurde huisjes, en verder armoedig.
Slieve League wilde ik bij zonsondergang zien. De weg erheen was de ergste in 346 dagen. Ik stond doodsangsten uit. Ik parkeerde en wachtte af. Meer dan 598m onder mij de Atlantische Oceaan. De strepen op de klif vielen door de bewolkte lucht wat tegen.
Ik durfde in het donker niet meer terug te rijden en koos voor een verlaten parkeerplaats, in de vurige hoop dat er niemand zou komen.
Slieve League
Geen opmerkingen:
Een reactie posten