Nog 60 dagen (305 Uppsala)

Met regen op het dak van de escotheo wakker geworden. En het bleef de hele dag zo bij maar 14⁰C. Mijn plan om de kustweg te volgen en de archipel van Mariehamn te zien, liet ik varen. Er zou weinig waar te nemen zijn en ik kon er na dagdoel Uppsala altijd nog voor kiezen.

Ik reed de E4 in zuidelijke richting en bij noorderwind, die niet veel waait in deze tijd. De stop in Tierp was in een landelijke omgeving. Langs de Gẳvlevagen staan steeds mooigelegen landhuizen. Bij Månkarbo tankte ik maar weer eens gas. De LPG is in Zweden €0,70. 

Zicht op Uppsala

Om het middaguur arriveerde ik in de beroemde universiteitsstad Uppsala aan de Fyrisån. Een stad van 130.000 inwoners. Ik parkeerde aan de brede St.Olavsgatan om eerst een paar uren de stad te verkennen. 

Op loopafstand kwam ik in het centrum met de gotische Domkyrkan, het Gustavianum en universiteitsgebouwen. De spitse torens van de kerk zijn het aantrekkingsbeeld. Binnen zijn er tal van graven van koningen en beroemdheden. Zeker zo interessant is het museum met het anatomicum. Waar ooit criminelen werden ontleed, ging ik nu een broodje eten. 

Uppsala ~ centrum

Vanwege het trieste weer vluchtte ik in de Carolina Rediviva, de universiteitsbibliotheek. Enorme aantallen boeken, tijdschriften, manuscripten, tekeningen. Ik bekeek in de vitrines de oudste exemplaren. 

Het Uppsala Slott, dat op een hoogte staat en een markant gebouw is, zag ik van beneden. En ook de grote Botanische Tuin liet ik aan me voorbijgaan. En Linnaeus heeft nog wel zo zijn best gedaan.

Ik zocht een goede camperplek bij de Gamla Uppsala, 5km ten noorden van de huidige stad. Er zijn grafheuvels en een camperplek. Ik installeerde me en las verder in Freek dat ik van Ad & Tiny gekregen heb.

Gamla Uppsala

Nog 61 dagen (304 Gävle)

Hartelijk afscheid genomen van Martin die mij twee dagen gastvrij heeft ontvangen en zijn liefde voor Zweden heeft overgebracht. Het is dat het er zo lang winter is, anders zou ik er kunnen wonen tussen de maar 10 miljoen zweden.

De kust tussen Hudiksvall en Söderhamn is prachtig en dan vooral door de eilandjes die voor de kust liggen en ik vanuit Iggesund en Enåger goed kon zien liggen op de bewolkte en frisse dag. Op elk eilandje is verblijfsaccommodatie. 

Mijn koffiestop was in Bollnås, dat temidden van landbouwgrond ligt. Ik parkeerde in het semi-moderne centrum, dronk er koffie en bekeek de kerk, zowaar met sierlijke middeleeuwse beeldhouwwerken. Onderweg zag ik boerderijen en landhuizen, omringd door weiden, akkers en tuinen. 

Over de N50 arriveerde ik in Söderhamn dat ooit bekend was om de wapenfabrieken. Er is nu een museum in gevestigd. De branden die ook deze stad hebben geteisterd hebben wel parken opgeleverd. De stad waar ik een middaguur doorbracht heeft twee markante gebouwen: de Oscarsborgtoren en de Ulrika Eleonora Kyrka. Het 10km diepe fjord zorgt voor een fraai decor.

Daarna reed ik over de E4 verder naar het zuiden. Een gebied met weinig woonplaatsen en veel natuur. Ik reed over de brug, over de Ljusnan. Pas op de parkeerplaats bij het grote Norbränningen zag ik weer mensen. 

 Gävle ~ Hamntorget

Ter hoogte van Norrsundet kwam ik weer door wat plaatsen. Het bleef bewolkt en afentoe viel er wat regen. Het dagdoel was Gävle, een plaats van 68.000 inwoners in de regio Gästrikland. Bekend om de hogeschool en ijshockey-WK. Gävle is gelegen aan de Oostzee aan de monding van de Gävle-rivier en de Testeborivier  Het ligt op dezelfde hoogte als Helsinki. 

Ik zette de escotheo neer bij grote, rode gebouwen. De stad vond ik op haar ligging na, niet zo byzonder. 's Avonds ging ik vanuit het terrein van de golfbaan naar de Filmstad en zag daar The Wild Pear Tree.

Nog 62 dagen (303 Hudiksvall)

Martin had een vrije middag opgenomen om met mij naar de kustplaats Hudiksvall te kunnen gaan. Het is met 15.000 inwoners de grootste plaats en het verzorgingscentrum in de regio van zijn woonplaats Hedvigsfors.

Steeds lees ik over scandinavische en baltische steden dat ze ernstige branden hebben gekend, omdat bijna alle gebouwen en huizen van hout waren. Ook dat zij nog altijd wel een vorm van houtindustrie hebben. Hudiksvall is 400 jaar oud en telt toch nog vele gekleurde houten huizen, die de plaats een sfeervol karakter geven. 

Hudiksvall

Het was bewolkt weer en 17⁰C, hetgeen ik sinds N.Finland niet meer had meegemaakt. Martin toonde mij alle byzonderheden en Viskarstan, het oude vissersdorp. Langs de Hamngatan staan de fraaie pakhuizen; ze hebben terrassen aan het water en winkels aan de Storgatan. We bezochten stadhuis, de St.Jakob's kyrka, bibliotheek en Hälsinglands museum. 

In een uitstekend en zowaar betaalbaar restaurant trakteerde ik hem op een diner, ook al had hij dat drie keer afgewezen. Hij is een zuinige man. Thuis hebben we twee potjes geschaakt en 1x stratego gespeeld. Hij is nog altijd gek op spelletjes. Maar ook naar PSV werd gekeken. Om middernacht gingen we naar bed. Morgen ga ik weer solo verder.

Nog 63 dagen (302 Ljusdal-Hedvigfors)

Het was de tweede keer gedurende de lange reis dat ik een ontmoeting gepland had. Na Nikita in Zuid-Spanje was het nu Martin in het zweedse Ljusdal. Ik ken hem vanuit de begintijd van het Genootschap voor Geofictie dat ik in 1984 oprichtte en dat nog altijd bestaat. Hij kwam uit Nieuwkoop, maar emigreerde in de 90-er jaren naar Zweden om er educatief werk te gaan doen. Inmiddels is hij er helemaal gesetteld. En sinds 15 jaar is hij genationaliseerd en moest zijn NL-paspoort inleveren. 

Het was vanuit Sundsvall aan de kust een route van 140km over binnenwegen. In halteplaats Lucksta was het overwegend zonnig bij 17⁰C. Niet verkeerd voor de tijd van het jaar. Ik reed door een glooiend landschap van granietgesteente. Een paar keer hield ik halt vanwege het uitzicht. De natuur is vaak overweldigend. Afentoe zie je een woning, maar mensen lijken er in opgegaan.

Rond lunchtijd had ik een stop in Hassela aan de Sundsvallvằgen, een tweebaansweg door bos- en waterrijk gebied. Daarna arriveerde ik in Ljusdal aan de Ljunanrivier. Met Martin had ik afgesproken bij zijn werk in de komun. Het was een hartelijke ontvangst. Ik kon mijn escotheo, die eerste bewonderd werd, parkeren op het terrein. Hij volgt mijn reisblog en wist dat ik er aan kwam. We dronken en aten wat en gingen de plaats (6100 inwoners) en omgeving verkennen.

Een plaatje om te wonen. Een meer met zandstrand waar nog in gezwommen werd. Een brede snelstromende rivier met fraaie brug. Karakteristiek dorpsgezicht met de kerk als dominant gebouw. Een leuk winkelstraat met gekleurde paraplu's als overkapping. Onderhouden gebouwen en wegen. Huizen met tuinen. Met wat fantasie zou je je in de Achterhoek kunnen wanen. 

Aan het einde van de middag reden we naar zijn woonplaats Hedvigsfors. Hij woont er sinds 2005 schitterend in een vrijstaand, grotendeels houten huis met weelderige tuin. Binnen vertoonde hij zijn kookkunsten en na de afwas vervolgden we de conversatie met herinneringen, ervaringen, plannen, wel onderbroken door de wedstrijd Dynamo Kiev-Ajax (0-0). Boeiend waren zijn opvattingen over milieu, klimaat, consumentisme. 

Nog 64 dagen (301 Sundsvall)

Oestersund viel me tegen. Ik vertrok over de E14 en kwam eerst door Brunflo, dat een tweesprong heeft door binnenland of naar de kust. De temperatuur was gelukkig wel hoger naar 15⁰C, want in de escotheo had ik het koud gehad. Jämtland is bergachtig. En er zijn heel veel meren, hetgeen ik altijd aan Finland toeschreef. Ik houd wel van dat decor. 

Het was nog altijd genieten, eigenlijk al vanaf de Baltische Landen. In Bräcke had ik mijn eerste stop. En of we aan elkaar overgeleverd zijn, stonden Ad & Tiny daar ook. We hadden wel al dezelfde route uitgestippeld. We groetten elkaar en wisselden even uit. Zij hadden hetzelfde dagdoel.

Die plaatsen zijn veelal hetzelfde, hoewel het mij verrast dat kleine dorpen ook flats en woonblokken hebben. De bomen verkleurden al wat. 

Weg in Midden-Zweden

In Fränsta was het ronduit zonnig en 18 ⁰C. Ook daar hield ik halt op het centrale plein. Bij de Gulf tankte ik weer eens vol gas. De weg volgde verder de Ljungan-rivier. En ik kwam terecht in de streek Ljungadalen. 

Het was een breed dal met een serie meren. Een fraai traject om te rijden, en met weinig verkeer. Ik werd verrast door een rococokerk met klokkentoren in Bergsjö. Ik ben er binnen gaan kijken en op het kerkhof. Aan kerkhoven ken je de religieuze aard van de bewoners. 

Ik kwam halverwege de middag in een zonnig Sundsvall aan. Een kust- en havenplaats van 50.000 inwoners. Het ligt ingeklemd tussen de monding van rivieren. In vroegere tijden een plaats van houtzagerijen, vooral op het eiland Alnön. Na een grote brand werd het omgebouwd in een stenen stad. 

Sundsvall

Ik parkeerde in het centrum. In Stora Torget staat het standbeeld van Gustav II Adolf, de roemrijke koning. Het Hirschka Huset is heel apart met zijn pinakels en torens. Er waren meer representatieve gebouwen. Opvallend in het straatbeeld was de fleurige aankleding met bloembakken. 

Ik belandde in het Stenstan Visitor Centre waar ik de verdere uren doorbracht. De scandinaviërs zijn echt welvarend, al zag ik ook openbare dronkenschap en nogal wat getatoeërde mannen. Ik had naar de Nordic-camping kunnen gaan, maar na wat verplaatsingen zette ik de escotheo neer bij een houthal in de wijk Johannedal. Meestal zo dat de politie kan denken dat hij bij een bewoner hoort. 

Nog 65 dagen (300 Oestersund)

De 300e dag. En 27560 km afgelegd door 22 landen. De 250e was ik in Kaunas (Litouwen), de 200e nog in Griekenland op het eilandje Elafonisos bij 30⁰C. Op deze zondag had ik in Duved kunnen blijven, maar de reisdrang of -dwang stuwde met 100km oostelijker naar Östersund. 

Het was fris, bewolkt, maar droog. De route was schitterend langs meren en bergen, omringd en getooid met bossen. Een populair wintersportgebied. 

Oestersund

Ik parkeerde bij Björkbackä, dicht bij de campus en ging wandelend de stad in van 44.000 inwoners, prachtig gelegen aan het grote Storsjönmeer en tegenover het eiland Fröson. En altijd zijn er bomen, bomenlanen en parken met bomen. Aan bomen geen gebrek in Scandinavië. 

Het was fris en ik besloot om een bootreisje met een stoomschip te maken over het meer, want de plaats ziet er verzorgd maar weinig interessant uit. Wel is er een groots stadhuis in baksteen opgetrokken. Het heeft monumentale hotels. Ik 
spaarde een camping uit.

Nog 66 dagen (299 Duved)

Nergens in Europa zijn de temperaturen zo laag als aan de noorse kust, dus het werd tijd om te verkassen. Richting Midden-Zweden waar het niet veel warmer zou zijn, omdat daar de hoogste bergen en ski-oorden liggen. Maar het was voor mij een tussenstation.

Het eerste deel van de route via Stjørdal en het vliegveld kende ik al. Over de E14 ging het langs de Stjørdalselva en plaatsen als Hega, Meråker en Kopperå naar de noors-zweedse grens die met liniaalstrepen getrokken lijkt.  Onderweg maakte ik bij de Flora-camping een korte stop. Ongelooflijk dat landgenoten er in de meerderheid waren. Wat een reislustig volk zijn we toch!

Midden-Zweden

Het duurde maar kort en ik mocht over de grens en pauzeerde in Storlien, dat in een glooiende omgeving met meren ligt. Ik reed na 120km door Enafors en overzag een groot meer met het eiland Granön. Âre is het wintersportcentrum, maar daar ging ik niet heen. 

Wat steeds weer opvalt, eigenlijk sinds Polen, zijn de enorme lege gebieden die er nog in Europa zijn. Prachtig vaak en vrijwel onbewoond. Ik zag behoudens de kleine plaatsen voornamelijk vakantiewoningen. 

Ik besloot uiteindelijk om na 156km op de camping van Duved te gaan staan in het waterrijke gebied van de Indalsälven en de bergbanen naar hoogtes. 

Duved

De ligging is prachtig. En alles straalt welvaart uit: straten, gebouwen, winkels, auto's. Een markant kerkgebouw. Ook de camping was uitstekend geoutilleerd. Ik nam er plaats tussen de campers en trof er ook Ad & Tiny, die vriendelijk groetten en waarmee een kort praatje werd gemaakt. En voorts zette ik me aan het internetten, lezen en kijken naar eredivisie-voetbal. 

Nog 67 dagen (298 Trondheim 2)

Kamperen bij een winkelcentrum heeft het nadeel van vroeg wakker worden door de herrie van de bevoorrading. Om half 7 vertrok ik al naar een betere plek bij een sportaccommodatie, notabene van Rosenborg de ploeg die Ajax eens uitschakelde.

Om kwart-voor-tien verliet ik per fiets de lokatie om de stad in te gaan. De derde stad van Noorwegen. Een oude stad waar de eerste koningen werden gekroond. Oslo is jonger. De stad is heel vaak getroffen door grote branden, maar steeds weer opgebouwd. In de 2e WO is de stad vijf jaar lang bezet geweest door de duitsers. 

Trondheim kent door zijn hoge ligging een winterperiode dat de zon pas om 10 uur opkomt en om 14.30 uur al weer onder gaat. De daglengte is vandaag 15 uur, tussen 5.45 en 21 uur. 

Ik merkte al meteen op deze frisse en bewolkte dag bij 14⁰C dat Trondheim een levendige stad is, ook door de vele studenten die er zijn. 

Trondheim ~ Nidaroskerk

Het eerste monumentale gebouw waar ik ging kijken was de imposante, maar voor mij lelijke Nidaros-domkerk uit 1070, dat gebouwd is op het graf van St.Olav. Lange tijd een katholieke kathedraal, sinds de reformatie een lutherse kerk. Historisch van groot belang. Er naast het bisschoppelijke paleis. Met aandacht bekeek ik het standbeeld voor Olav Tryggvason op een 18m hoge obelisk; hij is de stichter van de stad.  

Het centrum was vergelijkbaar met alle grote steden: gebouwen voor bestuur, banken, verzekeringen, instellingen en een gevarieerd winkelaanbod. In Bakklandet kun je zelf kleding (laten) vervaardigen. Er zijn veel musea -ik telde er maar liefst 13-, zoals in bijna elke noorse plaats wel. Ik ging het museum binnen voor decoratieve kunst en design en lunchte daar ook op z'n noors, dus een visgerecht met melk. 

Nederland mag dan veel waterpartijen hebben, in Finland en nu in Noorwegen is het niet anders. De ligging aan fjord en rivier is daar debet aan. Heel aardig zijn de vele gekleurde huizen. In de haven indrukwekkende cruiseschepen. De beroemde Hurtigrutenlijn Bergen-Kirkenes doet de haven aan.

Trondheim ~ karakteristiek

Omdat het een oude stad vanuit de Middeleeuwen is, zijn er ook nog forten (Sverresborg, Kristiansten, Stiftsgården) en het gevangeniseiland Munkholmen. De stad is ook een muziekcentrum voor pop- en rockmuziek, maar daar heb ik minder mee. 

Ik besloot de dag met een tramrit van de Gråkallbaan naar Bymarka, een populair recreatiegebied en langlaufcentrum waar op deze dag druk gewandeld en gesport werd. Ik bracht een tijd door bij een fraai uitzichtspunt. Ik fotografeerde en heb er inmiddels bijna 3000 in het bestand staan. 

De avonduren bracht ik door in de sporthal, waar een spannende handbalwedstrijd plaatsvond. 

Nog 68 dagen (297 Trondheim 1)

Het was wat eigenaardig om Ad & Tiny te zien vertrekken. Ik wist ook niet of we dezelfde route zouden gaan volgen. Het was 13⁰C, bewolkt en met een zuidwestenwind. Ik volgde de N774, de N72 leidt naar Midden-Zweden. Wellicht dat zij die zouden gaan volgen, hoewel het geen personen zijn die een lastige situatie uit de weg gaan. 

Hammervatnet

Ik luisterde in de escotheo naar muziek van Grieg, waar ik nogal wat CD's van bij mij had. Dit keer lyrische pianomuziek. De fraaie landschappen trokken aan mij voorbij en na Skogn verliet ik het zicht op het fjord. In het Hammervatnet liggen intrigerende eilanden. Het gebied is een vogel- en visparadijs. 

Ik vervolgde tegen het middaguur en nam een afslag om op een eilandje het Steinvikholm-kasteel te bekijken. Wel byzonder op deze noordelijke lokatie. Na Stjørdal kwam ik weer in de bewoonde wereld; het vliegveld van Trondheim is er gesitueerd. Ik reed over de Sandfærhusbrua, een van de vele indrukwekkende bruggen over rivieren.

Sandfærhusbrua

Ik reed verder langs het grote en brede Trondheimfjord en bereikte die plaats laat in de middag na een autorit van 234km. De ligging van deze plaats van 180.000 inwoners aan fjord en Nidelva-rivier is prachtig. Ik reed wat rond bij bewolkt maar droog weer om een geschikte camperlokatie te vinden. Die was sinds lange tijd weer eens bij een winkelcentrum, de Lade Arena, waar ik ook na sluitingstijd bleef staan. Daarvoor had ik de stad op de racefiets verkend en besloten om er een dag te blijven. 

Nog 69 dagen (296 Trones)

Het voelde goed om samen te reizen in zuidelijke richting. Hoe mooi Noorwegen ook is, soms weet je het wel: fjorden, steile bergen, kleurrijke plaatsjes. We wilden Trondheim bezoeken en daarna het binnenland verkennen en Zweden weer in gaan. De route is 478km en dat wilden we in etappes overbruggen. We spraken voor onderweg alleen de halteplaatsen af om niet persé achter elkaar te hoeven rijden.

Trones camping

We volgden lang het Ranfjord tot aan Bjerka en door Korgen waar we pauzeerden. De aardigste plaats was Mosjoen aan het Vefsnfjord. Onderweg alleen maar naaldbossen. We reden naar de camping van Trones. En hadden toen 236km afgelegd. Het is een van de fraaist gelegen campings van Noorwegen en die ik aangedaan heb. 

Ad & Tiny begonnen weer over hun familieperikelen, die voornamelijk door aangetrouwd komen (in hun visie). Ik heb ze eerder lang aangehoord, maar veranderde mijn opstelling in kritische vragen. Dat liep uit de hand. Ze geloven heilig in hun opvattingen. Er is totaal geen ruimte voor andere meningen. Ik heb verder geen verplichtingen aan hen en heb afscheid van ze genomen. Morgen solo verder....

Nog 70 dagen (295 Mo i Rana)

Over de N80 en de E6 in zuidelijke richting gereden bij bewolkt weer en 9⁰C. Ik reed langs een van de langste fjorden van Noorwegen, de Skjerstadfjorden. Het karakteristieke beeld van diepblauw water tussen de oprijzende bergen. 

Skjerstadfjorden

Ik hield halt in Setsẳ om te pauzeren en te fotograferen. De bebossing nam weer toe, al was ik nog boven de poolcirkel. Door kleine plaatsen met veel rood geverfde houten huizen en kleine vissersboten. Opvallend is dat veel noren ook donker haar hebben. 

Het hoofddoel van deze dag was het natuurpark Saltfjellet met een top van 1594m en de gletsjer Svartisen. Ik zag een grote steenman met een wereldbol staan als teken dat ik de poolcirkel passeerde. Er was een commerciële accommodatie waar ik rond de lunch de tijd doorbracht. Het natuurpark heeft een toendralandschap, maar telt ook kunstobjecten wat het byzonder maakt. Ik sloot me aan bij een groep. Zag rendieren en wigwams en keerde zelf terug. Het geheel kon me niet boeien.

Saltfjellet

Na Kokstranda reed ik naar een grottengebied in kalksteen, waarvan de  Grønli Grot de grootste is en goed bezocht werd. Daarna door naar Mo i Rana dat met nog wat dorpen aan het uiterste ligt van het Ranfjord. Het plaatsje telt verzorgde en nieuwe gebouwen. 

De camping is gelegen aan een beek. Er stonden nogal wat campers die terugkwamen van de Noordkaap en de Lofoten. En zowaar ook Ad & Tiny, waarmee de hereniging na 13 dagen (Vaasa) heel plezierig was. Veel uitwisselingen en lof voor de Lofoten. En we maakten bij de eigen bereide maaltijd plannen voor het vervolg.

Nog 71 dagen (294 Fauske)

Ad & Tiny hadden vertraging opgelopen en daarom hadden we elkaar niet op de Lofoten ontmoet. Ze kwamen achter mij aan, zodat ik besloot om in de regio te blijven. Mijn dagtocht ging eerst 40km noordelijk van Bodø naar Kjerringøy, het Hollywood van Noorwegen. 

Kjerringøy

Het ligt op een eiland en telt nog 19e eeuwse gebouwen, die als decor dienden voor verfilming van de werken van Knut Hamsun. Omdat het maar 8 C was, bezocht ik het museum waar een multimediapresentatie een goed inzicht gaf in het (vissers)leven van de kustplaats.

Na het middaguur kwam ik terecht in het natuurpark Rago dat een wild berglandschap heeft. Ik sloot me aan bij een groep met engelssprekende gids die er 2 uur rondwandelde tussen kale bergwanden, in ruige kloofdalen, langs slingerende beken en onstuimige watervallen, over hangbruggetjes en trappen. Een prachtige wildernis. 

Rago

Het was fris, maar het bleef gelukkig droog. Ik besefte nog altijd boven de poolcirkel te vertoeven. In de middag reed ik door naar Fauske, een regionaal centrum en verkeersknooppunt. Ik boekte op de fraai gelegen camping voor €35,- Noorwegen is duur. Ik benutte daarom maar alle faciliteiten. En in de escotheo vermaakte ik me met skype, bloggen, internetten en lezen. 

Lundhogdacamping

Nog 72 dagen (293 Bodø)

Het was een byzondere ervaring om met de veerboot de avond (tot 21.35 uur) en nacht (tot 23 uur) in te gaan. Het was weinig bewolkt, dus de hemel met sterren en planeten was prachtig om te zien. Het was fris op het dek, maar velen bleven er staan. 

Bodø ~ view

Bodø is een plaats met 44.000 inwoners, een grote vissersvloot en NATO-luchtvaartbasis. Na de 2e WO is de stad opnieuw gebouwd. Ik zette mijn camperbusje bij het Aspmyra stadion, waar ik om 9 uur pas wakker werd. Het was 13⁰C met een zuidwestenwind en half bewolkt. Rond de Domkerk was het op zondagmorgen nog een beetje aangenaam. De streetart was wel leuk om te zien. Er staan veel moderne gebouwen. Architectuur is in Noorwegen vooruitstrevend.

Maar wat zou ik een haast hebben met nog 72 dagen, ruim 20 dagen voor op de planning omdat ik Midden-Europa en Polen snel doorgereisd had. Ik zou de kustweg kunnen nemen en dan veel van hetzelfde zien. Niet verkeerd en schilderachtig. Of richting Zweden gaan en een natuurpark bezoeken. Het ging regenen en dus besloot ik in de stad te blijven, het museum te bezoeken en het nieuwe hotel Arctic Edge op de Rønvikfjellet-heuvel (164m) aan te doen. Vandaar van uitzichten en lekkernijen genieten. 

Bodø ~ Arctic Edge Hotel

Nog 73 dagen (292 Moskenes)

Het zou droog weer blijven bij gemiddeld 14⁰C. Voor de LOFOTEN, zo noordelijk en oceanisch gelegen goed weer. Iets buiten Svolvær ligt Kabelvåg met aardige 19e eeuwse houten huizen. Ik stapte uit in Vågan, waar de grootste houten kerk in het noorden staat. 

Vågan ~ kerk

Ik kwam onderweg meer attracties tegen: lokale musea, aquarium, galeries. Ik sloeg af naar Henningsvær vanwege het prachtige decor met rotsen tot 540m hoogte. Op een sfeervolle lokatie gebruikte ik de koffie en sprak met landgenoten, die een maand op de Lofoten blijven en er fietsen en rotsen beklimmen. 

Over de E10 en via Gimsøya kwam ik op het grote eiland Vestvagøy waar in dalen weiden en akkers liggen, beschut tegen wind en koude. In Stamsund was ik rond het middaguur om er zelf te lunchen en verrast werd door de vele galeries. De Lofoten zijn een paradijs voor schilderende kunstenaars.

Elk dorpje is schilderachtig. Nusfjord is wel het mooiste. En ik bezocht ook een nagebouwde vikingboerderij met een lengte van 83m. 

Flakstadøya was het volgende eiland met opvallend veel plaatsen aan de westkust. Zelden maakte ik zoveel stops. In Vikten bezocht ik een glasblazerij. Verder kwam ik in een gebied van diepe fjorden tussen de hoge nog besneeuwde toppen. De huizen zien er welvarend uit. 

Moskenes

Uiteindelijk belandde ik in de verre middag op het eiland Moskenesøya dat grillige vormen heeft en een top van 1029m. Ik zette de camperbusje bij de veerboot en maakte een fietstocht. Een ruig landschap en zeer gevaarlijke stromingen. Zo ruig dat het dorpen Revsvika en Helle zelfs volkomen verlaten zijn. De kustplaatsen À en Sørvægen zijn toeristisch aantrekkelijk door winkeltjes, galeries, overdekte terrasjes. De mensen zijn heel aanspreekbaar. 

Om 19 uur nam ik de veerboot voor €85,- zonder reservering naar de overkant. Dat scheelde 650km omrijden via Narvik. Prachtige luchten en een zon die om 21.35 uur onderging. 

Nog 74 dagen (291 Svolvær )

De Lofoten vormen een schitterende archipel van 80 bewoonde eilanden voor de noorse kust van Nordland. Ze zijn over de weg, de E10 Lofast, grotendeels te rijden over tweebaans, door tunnels en over bruggen. Je ziet voortdurend de zee, maar er zijn ook veel weiden, akkers en een enkele boomgroep, want ze liggen wel boven de poolcirkel. Het mooiste is het decor met de scherpe bergkammen. 

Lofoten

De kust is ruig en wordt belaagd door wind en mist, maar de binnenzijde heeft een milder klimaat en daar liggen dan ook de meeste woonoorden. De Golfstroom zorgt voor dat klimaat en ijsvrije havens, waar de vissersvloten overigens sterk verminderen. Het toerisme is een belangrijk brond van inkomsten geworden. 

Het was wel veel rijden vanuit Narvik naar hoofdplaats Svolvær; er stond 3 1/2 uur voor 240km. Maar een genoegen om rustig te rijden, want passeren is niet aan te raden. De ene schilderachtige plek na de andere voltrekt zich aan je ogen. Geen wonder dat kunstenaars, zoals Gunnar Berg, hier hun inspiratie vonden. 

Het eerste grote eiland is Hinnøya. De E10 slingert langs de zuidkust met prachtige uitzichten over de smalle Tjeldsundet. Ik koos voor de Lofast en reed door een lange tunnel en zag daarna de Austnestfjorden. De plaatsjes met hun rode houten huizen zijn fotogeniek. 

Svolvær

Ik kwam op Austvägøya, het walvisvaarderseiland, waar de hoofdplaats Svolvær ligt. Een plaats van 4000 inwoners met een grote vissersvloot van 250 schepen. Het dominerende beeld is de Svolværgeita, een berg met twee pieken van 590m. 

Ik begon bij 14⁰C met koffiedrinken op een terras en genieten van het uitzicht en de wisselende wolkenpartijen. Ik wandelde door het stadje en liep diverse galeries binnen. Later pakte ik de fiets om de omgeving te verkennen. Ik werd behalve door het landschap gefascineerd door een groep kanovaarders. 

Inmiddels had ik de escotheo op camping Sandvika gestationeerd, waar ik de verdere uren plezierig doorbracht, o.a. met gesprekjes in het engels. Natuurlijk waren er landgenoten, maar de meesten waren noren. Wat een welvarend land is Noorwegen. En de mensen zijn er de gelukkigste van de wereld!

Lofoten

Nog 75 dagen (290 Narvik)

Op de spoorweg van Kiruna/Stenbacken naar Narvik liggen 20 stations. De autoweg E10 -met tunnels- loopt er praktisch geheel naast. Ik vond het in Lapland een mooi landschap, zeker door de meertjes die steeds verschenen. 

Bij Abisko stapte ik uit, want daar was de entree voor het nationale park. Het bestaat uit de vallei van de Abiskojäka-rivier. Het laagggelegen gebied is begroeid met berkenbos en rijk aan planten. Wat verder zag ik wilgen, bergweiden, kale rotsen en twee bergtoppen. Bij een berghotel gebruikte ik de koffie en zweedse lekkernij.

Na het middaguur vervolgde ik langs het skidorp Björkliden en bereikte daarna Riksgränsen, waarvan de naam al zegt dat ik het 21e land (Noorwegen) binnenging. Ze zijn wel wat campers gewend, dus de formaliteiten waren snel afgewikkeld. In Zweden keer ik zeker nog terug om een geofictie-kennis te bezoeken die er permanent woont.

In de grensplaats op 525m hoogte was hotelaccommodatie en een goed bezette camping. Het was 12⁰C en droog, hetgeen voor dit gebied goed weer is. Ik moest bij het afdalen over de bochtige weg attent rijden, want tegenliggers willen nog wel eens afsnijden.

Bij de Ofotfjorden kwam ik in een andere wereld. Nooit eerder heb ik in de werkelijkheid fjorden met de hoogoprijzende bergen gezien. Niet veel verder lag Narvik, dat ik ook al uit mijn lagere schooltijd en een bioscoopfilm kende van de aanvallen in de 2e WO. Het was er inmiddels maar 9⁰C, maar droog bij een zuidoostenwind, dus over land. 

Narvik

De ligging aan het fjord en met besneeuwde, scherpe toppen op de achtergrond, door de geringe hoogbouw en kleurige huizen en vissersboten, is prachtig. Het is voor Kiruna en Lulea een ijsvrije ertshaven. En natuurlijk zijn er aan de kust vissersschepen. 

Het is niet veel groter als mijn voormalige woonplaats met 18.000 inwoners en telt alle belangrijke voorzieningen. Bij het Frydenlund kon ik goed staan. Ik heb zo'n 50 campings aangedaan en als het niet hoeft sta ik ergens gratis. Vanwege het weer bezocht ik lange tijd het oorlogsmuseum en ging daarna een winkelcentrum in. Om 21.30 uur ging de zon onder.

Nog 76 dagen (289 Kiruna-Stenbacken)

In elk geval weg uit het muggengebied. Het was maar 47km naar Kiruna, waarvan ik het bestaan al op de lagere school leerde als een mijnbouwstad van ijzererts. Wat kon ik daar verwachten? 

De stad (uit 1900) verraste door haar aanleg: geen rechte straten, maar juist kronkelige. Een stedenbouw in harmonie met de omgeving. Door verzakkingen worden delen zelfs verplaatst. Voor de ca 26.000 inwoners is er werkgelegenheid bij technologiebedrijven, want de mijnbouw is vrijwel voorbij.  De spoorlijn Polar Express tussen Narvik en Kiruna is een van de mooiste. Er is een film over het hele traject die 2 1/2 uur duurt.

Kiruna ~ view

Het was even zoeken maar ik vond een goede parkeerplaats bij het Kyrkkparken en ging daarna snel een accommodatie in, vanwege het kille en regenachtige weer. Nog wel 's middags de byzondere houten kerk uit 1912 gezien. Ook het stadhuis is een bezienswaardigheid. 

De meeste tijd bracht ik door in het Samisch Cultuurcentrum. Al die scandinavische landen hebben toch wel byzondere producten, huishoudelijke en op het gebied van woninginrichting. In de bibliotheek heb ik een tijd zitten lezen en bladeren in Lapland-boeken en de historie van Kiruna. 

Ineens was ik de stad zat en omdat het wel tot 22 uur licht is, reed ik over de E10 door tot Stenbacken aan het Torneträsk-meer, waar ik aan de oever op een goede camperlokatie kon gaan staan. Het zicht op het meer en de achterliggende bergen was prachtig. Hier kan het noorderlicht fantastisch waargenomen worden.

Torneträsk-meer

Nog 77 dagen (288 Svappavaara)

Het was wennen aan de veel lagere temperaturen in Lapland, maar ik zat grotendeels in de escotheo terwijl ik naar het noorden over de E8 reed. Het was dichtbij een groot natuurgebied met bossen, meren en heuvels en de grensrivier de Etuväytä. De bomen werden wel kleiner.

Ik had bij Kätkäsuvanto de grens over kunnen gaan, maar koos voor de finse zijde. Ik kwam niet meer door bevolkte dorpen. Het volk de Sami trekken met hun rendieren mee. Na 90km met alleen vrachtverkeer als tegenliggers en een keer een eland bereikte ik Kaaresuvanto en ging er na wat oponthoud de grens over naar het zweedse Karesuando. 

Na 14 dagen Finland en 1500km kwam ik in het 20e land.

Het zijn prachtige plaatsen tussen wateren en bossen en met veel ruimte om de huizen. Ik pauzeerde er op m'n gemak bij een houten kerk. Het zweeds is in elk geval makkelijker om te lezen. Het landschap was niet zoveel anders. Afentoe zag ik een boerderij of alleenstaande woning.

In Vittangi had ik op de camping kunnen gaan staan, maar ik reed toch door naar het grotere Svappavaara. Wel was het in een moerassig gebied en moest ik vooral in de escotheo blijven om de muggen van me af te houden. Het was mijn saaiste dag. 

Nog 78 dagen (287 Muonio)

Van vrienden en kennissen hoorde ik steeds dat de Lofoten, voor de kust van Noord-Noorwegen zo mooi zijn. Wel ver boven de poolcirkel. Gezien het aantal dagen dat ik nog solo wil reizen besloot ik om die kant op te gaan. Ik had nogal wat kilometers voor de boeg. De op een na langste dagtocht. Via een app meldden Ad & Tiny dat ze ook die kant op wilden.

Het regende licht en was maar 12 ⁰C toen ik uit Rovaniemi vertrok. Even wennen na al die mooie dagen. En de eerste regen sinds Liepaja in Letland, een maand geleden. Ik reed over de N83, nu echt door bosgebieden met meertjes. Finser kon het niet. 

Lapland

Mijn eerste stop in de druilregen was in grensplaatsje Pello aan de  wildstromende Tornionjoki. Aan de oever felgekleurde vakantiehuizen. Ik zag een standbeeld voor de langlaufer Eero Mantyranta, een prachtnaam. 

Ik vervolgde langs de oever over weg 938. Kolari is een dorp waar het eindpunt is van de spoorlijn. Het terrein werd glooiender met enige heuveltoppen tot 800m, o.a. de Ylläs in een lelijk kaal skigebied.

Muonio is een dorp aan de grensrivier. 200km boven de poolcirkel. Het ligt omgeven door natuurparken. Ik parkeerde op een goede camperplek bij een sporthal en na gegeten te hebben ging ik op de racefiets in trainingspak de omgeving verkennen. Pittige klimmetjes tussen de rotsen. Maar ook heel zuivere lucht. Aan het einde van de middag bezocht ik het Kiela  Naturium met winkeltjes, aquarium, planetarium en filmzaal. 

Muonio

Nog 79 dagen (286 Rovaniemi)

Dit noordelijk deel van Finland is minder verlaten dan ik dacht: er zijn wat middelgrote plaatsen als Oulu, Kemi, Tornio, Rovaniemi, Kemijärvi, Kuusamo; het heeft goede wegen, vliegvelden, havens, spoorwegen. 

Toen ik uit Kemi vertrok reed ik eerst via Tornio aan de grens met Zweden, waar tweelingstad Haparanda ligt. Ik kwam langs hypermoderne winkels, waaronder Ikea. Bezienswaardig zijn de houten Tornio-kerk op het eiland Suensaari en orthodoxe Petrus & Paulus-kerk. 

Met een omweg kwam ik op de rechte, brede N4 met naaldbossen en tunturi's (afgeronde heuveltoppen). Geleidelijk werd het land glooiender. Na 125km bereikte ik Rovaniemi, maar reed meteen 8km noordelijker om de poolcirkel te passeren. Op de weg staat de markering. En wat verder het Santa Clausdorp waar het aan het begin van de middag al druk was, voornamelijk door engelssprekenden. De kerstman zat in zijn kantoor kaarten te schrijven. Het was allemaal zo peperduur, dat ik terugkeerde naar Rovaniemi.

Arktikum

Op de heuvel Ounasvaara boekte ik een camperplaats. Het was bewolkt bij 17 ⁰C en ik ging het Arktikum binnen. Het is een modern gebouw met glazen dak, waar van alles te zien is over Lapland. Interessant. Ik at wat fins in het restaurant. 

De stad die na de 2e WO werd herbouwd is minder boeiend. Wel een aaneenschakeling van winkels en vreselijke speelhallen. De ligging is aan de Ounasjoki-rivier. Voor €45,00 maakte ik vanaf twee tot vijf uur een culinaire boottocht. Er was muziek aan boord en heel wat te zien. 

Verder verbleef ik op de uitstekende camping. De zonsondergang was om 22 uur, na een dag van 17 1/2 uur. Dan komen de muggen. Met trui aan, boek en laptop kwam ik de uren goed door. Veel contact was er dit keer niet.

Nog 80 dagen (285 Kemi)

Het worden twee lange rijdagen, omdat ik persé naar Rovaniemi wil, de stad van Santa Claus, de kerstman. Ik vertrok om kwart-over-tien bij 19⁰C, bewolking en zuidelijke wind. Over de rechte tweebaans E8 Nelostie en het bekende landschap tot bij Olhava aan de Sahankoski. 

Dit verslag kan niet veel byzonders bevatten. De rivier stroomt door indrukwekkende granietrotsen en naaldbomen. Ik zag mensen tegen steile wanden klimmen. Dat soort zaken hebben mij nooit gelegen met mijn hoogtevrees. Het water is zo prachtig, zo uitnodigend ook, maar ik reed door na koffie en koek in de escotheo geconsumeerd te hebben. 

Merihelmi-camping

En daarna was het tot de Merihelmi-camping alleen maar kilometers rijden met de muziek van Sibelius als passende omlijsting. Het is de best geoutilleerde camping die ik bezocht heb. Terecht bekroond met 4****. Ook in de wintermaanden open. Het was redelijk bezet, overwegend met campers, en natuurlijk die van landgenoten, die overal te vinden zijn. De schitterend gelegen accommodatie heeft van alles. Ik keek er alleen maar rond en gebruikte een hamburger en milkshake.

De volgende stop was bij het Nelosparkki Oy, een fraai restaurant bij een tankstation. De E8 kwam weer dichter bij de kust met haar rotseilanden. De temperatuur zakte een beetje. Het was 17⁰C toen ik in Kemi arriveerde. De laagste temp sinds notabene Warschau, 40 dagen geleden. 

De plaats met 21.000 inwoners ligt aan de Kemijoki, dicht bij de zee, bij een spoorwegstation en vliegveld. Het is een havenstad voor producten naar en van Lapland. De houtverwerking zorgt nogal eens voor stank. Aan bezienswaardigheden is er een stadhuis, neogotische kerk, mineralenmuseum en een paar maanden in de winter een sneeuwburcht, die door honderduizenden wordt bezocht. Verder is het een plaats met saaie rechte wegen, hoogbouw en grote, moderne panden. 

Kemi ~ sneeuwburcht

Bij Sisãsatama aan de zee was een prima officieuze camperplek. Ik fietste op mijn racebike door de plaats en omgeving. En dacht steeds: hoe zal het hier in de winter zijn.... 's Avonds keek ik naar eredivisie-voetbal. PSV won gemakkelijk, Ajax thuis gelijk en Feyenoord verliest...

Nog 81 dagen (284 Oulu)

In de late avond werd ik bezocht door agenten, maar die namen genoegen met mijn mededeling dat ik vandaag verder zou reizen. Ik koos aanvankelijk voor de E8, maar wilde niet weer de kustroute volgen, maar meer het binnenland in gaan over de N28, de Kajanintie, een lange, kaarsrechte tweebaansweg met flinke berm en tussen de naaldbomen.

Het eerste dorp dat ik na 40 km passeerde was Kannus aan een riviertje. Daarna werd het doel over de N86 Ylivieska, ongeveer even ver. Zelfs de "lege" Baltische landen zijn niet zo leeg als de finse wegen. In de stad was het 24⁰C, je houdt het zo noordelijk niet voor mogelijk.

Ylivieska ~ view

De plaats van 14.000 inwoners ligt aan een kruispunt van wegen, aan de Kalajoki-rivier en bij een parkachtig bos. De modale finnen lijken graag in hoogbouw te wonen; de flats zijn uitgerust met inpandige balkons. Ylivieska heeft veel bedrijven, w.o. de autobedrijven het bekendste zijn. De kerk is op 26 maart 2016 afgebrand. In de winter is het een centrum voor wintersportactiviteiten. Ik lunchte er met maitorieska, een plat gerstebrood en lokale vruchtendrank. In de omgeving liggen veel graanakkers.

Na het middaguur restte mij nog 120km naar Oulu. Ik reed verder over de N86 waar wat meer dorpen fraai gelegen waren: Oulianen met zijn prachtig rode houten kerkje en stijve begraafplaats, Vihanti aan een kruispunt van wegen en tankstation. Bij Liminka kwam ik weer op de E8. Ik verbaasde me over het sportcomplex voor een plaats van 8000 inwoners; de zaalsporten zijn populair in de lange winter.

Oulu ~ satellietfoto

En toen was er Oulu, een plaats van maar liefst 195.000 inwoners. Wie wil daar richting poolcirkel nou wonen? De stad trekt zelfs inwoners, wellicht vanwege de universiteit. De ligging aan de Oulujoki en Botnische Golf en met rotseilandjes voor de kust is niet verkeerd. Het begon in 1590 met de stichting van een kasteel en het leefde economisch lange tijd van de teer-productie. Zoals nogal wat finse steden brandde het af (1882), maar leefde het op, ook dankzij de telecommunicatie van Nokia. 

OK, is was er en zocht een voorlopige lokatie. De stad verbaasde met door haar monumentale gebouwen (stadhuis, universiteit, okergele kerk, markthal, station, hotels. En altijd tref ik wel van die leuke parkjes met beelden, bankjes, waterpartijen en bloemperken. Er liep een snelstromende beek doorheen. Ik bezocht de bibliotheek. 

Op het eiland Hietasaari was een strandje, een parkbos en sportcomplex waar nog wat campers stonden. Ik koos een plek en ging vrij snel de zee in. 's Avonds fietste ik naar het centrum, het winkelcentrum Valkea, waar ik voor het eerste bioscoopbezoek koos: de film Mission Impossible met Tom Cruise. 

Nog 82 dagen (283 Kokkola)

Op het garageterrein van Vaasa wachtte ik op de komst van Ad & Tiny. Ze kwamen om kwart-voor-tien. Hadden geslapen in een voortreffelijk, maar duur hotel en gingen wat anders zoeken. Voor het camperbusje moest een motor uit Tampere komen en met de reparatie kon dat nog wel wat dagen duren. We spraken af dat ik noordelijk Finland en Zweden in zou gaan om elkaar in Umeä (aan de overzijde van de Botnische Golf) weer te ontmoeten. 

Ik reed verder over de eindeloze E8, dichtbij de scherenkust en door en langs open gebied zonder duidelijke bestemming. Oravais in de provincie Õstrobothnia was een halteplaats. 

Ik kwam wel door enige dorpen, zoals Pedersöre. In de zomer is het prima wonen in Finland als je rust en ruimte en natuurschoon wil. Alles ziet er vredig uit. De jongere bevolking is naar de stad getrokken. Kronoby aan de gelijknamige rivier is ook zo'n plaats. Ik reed er op mijn gemak door heen. 

Na ca 125km bereikte ik Kokkola ofwel Karleby een plaats gesticht door de zweden, zoals zoveel langs de kust. Er is dan ook nog een zweedssprekende minderheid van 12,5%. Inmiddels telt het 45.000 inwoners en was oorspronkelijk een scheepvaartcentrum; nu is er ook chemische industrie. Op al weer 483km van Helsinki. De kilometerteller heeft de 25.000km overschreden. 

Ik kon de escotheo plaatsen bij het sportcomplex Kokkolan en vandaar ging ik de stad en omgeving verkennen. Drinken & etenswaren had ik bij me, want Finland is duur. Ik kwam op een marktplaats met zo noordelijk verrassend veel bloemen en fruit. Ook langs de straten bloemenpracht. In de stad was overal muziek te horen. Het is een muziekstad van rock, jazz en een beroemd kamerorkest.

Het centrum van Neristand telt vele houten huizen. Hout genoeg in dit land. In de evangelisch-lutherse kerk werd geoefend voor een concert. Buiten de stad waren boerderijen en kwam ik bij een vuurtoreneiland in een omgeving van natuurpaden. In de winter is het een gebied voor langlaufen. Maar het meest byzondere was de bijzonder aangelegde woonwijk Karleby. Zo is Finland: innovatief, modern, welvarend. 

Kokkolan

Bij de sportaccommodatie was van alles te doen. De finnen zijn een sportief volk. Ik genoot. 

Nog 83 dagen (282 Vaasa)

We vertrokken voor een lange rit naar het noorden. 245km, een dagrecord. Over de goede E8 door bosrijke streken, niet ver van de kust. Pori was de eerste halte. Een middelgrote plaats van 75.000 inwoners. Op een zomerse dag als deze lijkt mij dat daar heerlijk toeven. De stad is omgeven en doorsneden door waterwegen. 

Pori ~ stadsbeeld

De plaats heeft bezienswaardigheden, zoals het Juselius Mausoleum, de Keski-Porin kirkko, het winkelcentrum Kauppakeskus, het Palace Junnelius, stadhuis en musea. Maar de stad is ook bekend om haar spel- en sportaccommodaties. De kerken zijn meest luthers en qua interieur niet zo interessant. We stonden op de boulevard van de Yyteri Beach, waar het strandleven nog op gang moest komen.

Na Pori volgde een lange, eentonige weg langs bossen tot we in Kristinestad (8000 inw) halt hielden om naast onze campers de lunch te gebruiken. Het is een plaats aan de kust met basaltblokken, met roodgeverfde huizen, omringd door bossen. Met kerst moet het er romantisch zijn.

We vervolgden over de rechte tweebaans E8, eindeloos bijna zonder tegenliggers. Bij een tankstation tankte ik gas en zij diesel. Het enige dorpje waar we doorheen kwamen was Sorvari. Bij Längaminne ging het mis met de camper van Ad & Tiny. Hij reed voor mij en ging steeds langzamer rijden en bij een parkeerstrook hield hij stil. De motor had een vreemd geluid gemaakt en had het begeven. (De mijne heeft 25.000 km afgelegd). 

Camper Mercedes Sprinter

Het was tegen 14 uur en na enig beraad belden zij de finse wegenwacht, die na 3/4 uur arriveerde. Na een inspectie van een half uur was het oordeel, dat het om een kapotte motor ging. Er moest een sleep aan te pas komen. Ook dat duurde 3/4 uur. Dus bijna 2 uur oponthoud. 

Ik nam Ad & Tiny mee in de escotheo naar Vaasa, naar de Mercedes-garage. Daar werd duidelijk dat de reparatie pas over enige dagen zou gaan plaatsvinden. Zij gingen een hotelkamer in Kantarellis boeken en ik kon op het garageterrein blijven staan. 

's Avonds ontmoetten we elkaar in het centrum van Vaasa. Een middelgrote plaats van 65.000 inwoners. De zonnigste stad van Finland, ook op deze dag. Oorspronkelijk gesticht door de zweedse koning Karel IX, maar na een brand 7km verder herbouwd in empirestijl. De plaats heeft een vliegveld en een veerdienst naar Umeä. En belangrijk: een polytechnische universiteit voor 5000 studenten, die zich verplaatsen met fietsen. 

Vaasa ~ Korsholm

De stad heeft brede straten en pleinen, uiteraard omzoomd door bomen. Veel grote, fantasieloze gebouwen. Een hoge watertoren. Flats zijn er overal. Ook vaak fraaie sportaccommodaties. En parkachtige lokaties. 

Omdat het dagen kon gaan duren spraken we af dat ik verder zou reizen en dat we contact zouden houden. Ik vond het best wel jammer dat ik weer alleen was...

Nog 84 dagen (281 Rauma)

Ad & Tiny zijn uitstekende reisgenoten. We kunnen het erg goed met elkaar vinden. Ze zijn geinteresseerd en hebben zelf heel wat te melden. Na vele dagen solo reizen ervaar ik het als aangenaam om te kunnen delen. Zij kennen en respecteren mijn doelstelling om alleen een jaar solo door Europa te reizen. Inmiddels hebben ze mijn reisblog helemaal doorgenomen, wat ik merk aan hun opmerkingen en vragen. En dat terwijl mijn meest trouwe lezers zijn afgehaakt....

We gingen over de rechte, lange E8 naar het noordwesten. Wat ik wist is dat de landschappen eentonig kunnen worden: naaldbossen, rivieren en meertjes, akkers en weiden, kleine dorpen. We reden op gepaste afstand achter elkaar en hielden bij zonnig weer en 21⁰C halt in Mynämäki. 

Rauma

Na 91km kwamen we om elf uur aan de kust bij Rauma. We wilden niet zo veel en ver reizen. Het schema was bepaald. Het is een middelgrote plaats met opvallend veel houten huizen in allerlei vormen en kleuren. Scheepsbouw en papierindustrie zijn de voornaamste economische activiteiten. Voor het eerst zag ik in Finland ook vervallen panden. De oranjekleurige kerk was een foto waard. En de straten zijn met keien geplaveid, mooi om te zien maar vreselijk om er te wandelen en fietsen.

Aan de scherenkust vonden we een voortreffelijke camperplek in Kaivopuisto. Er was een kiezelstrand bij helder water, waar eerst Ad en Tiny naakt in doken en ik hen volgde. Ik was meteen 20 jaar jonger. We converseerden en lachten veel vooral over hollandse gewoonten. Maar hun complexe familietoestanden keerden steeds terug. Wat erg om met kinderen en kleinkinderen geen goed contact meer te hebben. Zij vinden dat het door "aangetrouwd" komt. Maar ik ontdek geleidelijk ook wel hun mindere kanten: te rationeel, te academisch vaak ook. En het ergste: te overtuigd van eigen normen & waarden en hun gelijk. Tja.

In het westen ging de zon onder na een relaxte dag. Na de gezamenlijke maaltijd bezochten we in de stad een folkloristische festiviteit op het terrein van het oude franciscaner klooster.  

Nog 85 dagen (280 Finse Archipel)

We waren het al snel met elkaar eens om een boottocht te maken door de Finse Archipel. 

Finse Archipel

We voeren bij ca 20⁰C langs eilanden als Ruissola, Maanpäa, door een wat bredere zeestraat naar Nagu, waar we even een uurtje konden verpozen. Vroeger woonden er voornamelijk vissers, maar het is een toeristenplaats geworden met een jachthaven. Het eiland heeft hoge kliffen en is bedekt met bossen, waar elanden, vossen en knaagdieren leven. Op het hoogste punt was een stenen labyrint

Het is een scherenkust, die per jaar 4mm stijgt. Het brakke water van de zee was goed om in te zwemmen. We voeren naar Korpo, Houtskär en zagen onderweg duizenden rotseilandjes, waar mijn hart van open ging met rijke fantasieën. Om en boven ons zeevogels. 

Een groot deel is Baltisch PAN Park van de Unesco geworden, dus beschermd gebied. We legden nog even aan in Pakinainen, dat een groot oerbos heeft. Het klimaat is er gemiddeld milder. Via een nauwe doorgang bij Rymättyla en langs Saaro keerden we terug in Turku.

Het was een goede onderbreking van vele maanden reizen met de escotheo en dat gold ook voor Ad & Tiny met hun camperbusje. We organiseerden met elkaar bij een park een picnic en reden 's avonds door naar Raisio, een plaats buiten Turku. Aan de rand van een bos parkeerden we en brachten er verder avond en nacht door.