Dag 199 Monemvasia

Sinds heel lang had ik gisterenavond een kleine inzinking rond de vraag: moet ik de soloreis niet verkorten? Ik heb al zoveel gereisd, gereden, gezien, ervaren, beleefd...wat kan daar nog aan worden toegevoegd? Ik ben wel goed ingesteld op het solo-reizen, accepteer ook dat er weinig directe contacten zijn, maar er treedt moeheid op om elke dag weer op pad te gaan.

Monemvasia ~ de rots

Ik vertrok toch en wel om 10 uur voor een tocht van maar 45km over de N86. Trad de regio van het schiereiland Lakonia binnen. Molaoi liet ik voor wat het is. Nog altijd in de bergachtige Peloponnesos. Maar toen ik in Monemvisia aankwam, was ik mijn eerdere gedachten vergeten, want ik zag een bizar zicht, een soort Gibraltar. Op een rots lag de rest een bovenstad. In de 15e eeuw woonden er 50.000 mensen. Slechts één keer werd de versterkte stad veroverd. In 1821 gaven de turken zich na een maandenlang beleg pas over. 

Ik kon parkeren buiten de stadsmuren, waarna mijn verkenning begon. Ik kwam binnen in Gafira via de westpoort, waarbij het huis van de dichter en communist Giannis Ritsos staat. Ik liep in een stad waar huizen en gebouwen kriskras waren neergezet. Voorbij de moskee dat nu een museum is. Langs de bijzantijnse kerk de Panagia Myrtidiotissa. Ik keek even buiten de zeepoort, waarna ik een taverna een souvlakia consumeerde. 

De muren zijn 900m lang en tot 30m hoog. Opvallend was een klok die in een cipres hing. Fraai vond ik de Agios Nikolaos (uit 1703) met een cement bedekte koepel. Maar het ging op deze hete middag om de bovenstad, die via een geplaveide straat omhoog zigzagt. 

Agia Sofia

Op de top staat de vervallen Agia Sofia, een kerk met een 16-hoekige koepel, een venetiaans portiek en ook gebruikt als moskee. Binnen zijn de fresco's vervaagd; het beeldhouwwerk is beter geconserveerd. De rest van de stad is grotendeels een ruine, een waterreservoir herinnert nog aan de belegering. De omgeving met wat horeca is erg sfeervol.

De verkenning was pittig maar de moeite waard, vooral ook vanaf die hoogte het zicht over land en zee. Ik kwam bij mijn escotheo en besloot in de late middag om nog 40km zuidelijker te rijden richting Neapolis. Het was een bochtige bergweg tot Pantanassa, waar ik beter niet meer aan had kunnen beginnen, maar het was rustig op de weg en met de ondergaande zon een paradijselijke beleving. 

Naast verwaarloosde huizen en straten reed ik ook langs vakantiewoningen en in Agii Apostoli besloot ik om op een pleintje de volgende 12 uren door te brengen. Ik had wel wat bekijks van de omwonenden, maar lastig waren ze niet.