De oordoppen heb ik 's nachts altijd in, omdat ik anders door ochtendverkeer gewekt kan worden. Ik sta vaak in woonwijken. Maar in dit dorp hadden ze weinig effect, omdat veel werknemers al vroeg naar Malaga op weg gingen. Op de een of andere manier lokte Granada als een magneet, hoewel ik er rationeel niet heen wilde, ook vanwege de weersomstandigheden die voorspeld werden.
Ik reed over de A92 en N342 met Archidona als eerste halteplaats. Het was erg fris buiten, ondanks het bleke zonnetje. Ik kwam op een achthoekig plein met adellijke huizen met balkonnetjes en bloeiende geraniums, het Plaza Ochavada, dat door de ronde bogen, spaans-moorse sfeer had. Boven Loja aan de Rio Gentil zag ik een moors fort. Ik moest het stadje wel binnen, want er zijn veel fonteinen en de gevel van de Templo de S.Gabriel is heel bijzonder.
Zicht op Alhama de Granada
Ik vervolgde door een glooiend landschap met heuvels en ravijnen en altijd wel witte dorpjes met oude burchten nog uit de moorse tijd, zoals Montefrio en vooral Alhama de Granada, dat wel in een ravijn lijkt te vallen. Ik kwam daar na het middaguur, lunchte in de escotheo, maar wandelde door smalle straatjes toch een uurtje door het stadje, dat bekend staat om haar geneeskrachtige baden. En altijd zijn er wel kerken die bijzonderheden hebben, zoals een fraaie koepel of opmerkelijke toren. In een voormalig hospitaal is een bibliotheek waar ik even rond ging neuzen.
Voor Granada ligt Santa Fé (= Heilig Geloof), waar de moorse heersers in 1492 kapituleerden voor de Katholieke Koningen en Columbus de middelen kreeg om zijn ontdekkingsreis te beginnen.
Na tweëen pas reed ik de wijk La Chana van Granada binnen, waar ik in 1973 al was en er een halve 8mm-film aan besteed heb. Indrukwekkende stad, al moet je zoals bijna overal eerst door onaantrekkelijke buitenwijken heen. In het busje gaf de buitentemperatuur 7⁰C aan, hetgeen ik nog niet eerder in 69 dagen had meegemaakt. Op de Sierra Nevada lag sneeuw. Bij een school met sportvelden en de legendarische arena kon ik de camper kwijt en ging in warme kleding en met fiets en lopend naar de eerste bezienswaardigheden.
Het eerste wat ik bezocht was een karthuizerklooster met schitterend interieur en lenteachtige binnentuin. En daarna toch het El Albaicin de oude stadswijk, via de Aljibepoort ingegaan. Een spaans, engelssprekend jongetje en zijn vriendje boden zich aan voor €5,- elk om mij te gidsen (zie filmpje). Het was een leuke kennismaking, waarna ik zelf vervolgde. Elke keer overtreffen een nieuwe ervaring weer eerdere steden of wijken en gebouwen. Ik ben hier in 1973 niet geweest, want toen hebben we het tegenoverliggende Alhambra bezocht.
Ik wandelde door een labyrint van smalle straatjes met klinkerstenen, woningen die er al eeuwen moeten staan, maar er zijn er ook brede straten met grote gebouwen, zoals de Chancilleria. In de Casa de los Pisa zag ik kunst van de hospitaalridders, waar ik altijd al belangstelling voor heb gehad, zeker sinds mijn bezoek aan Malta.
Het werd donker, ik zag de zon fraai ondergaan bij de Carrera del Darro en rook allerlei aromatische geuren. De wijk betoverde. Helaas sloten gebouwen, al kon ik net nog even de Sa.Ana binnengaan. Ik moest in het donker terug naar de escotheo, die ik maar niet meer verplaatste.
Na de maaltijd ging ik nog vijfkwartier de stad in.
Granada ~ Monasterio de la Cartuja
Het eerste wat ik bezocht was een karthuizerklooster met schitterend interieur en lenteachtige binnentuin. En daarna toch het El Albaicin de oude stadswijk, via de Aljibepoort ingegaan. Een spaans, engelssprekend jongetje en zijn vriendje boden zich aan voor €5,- elk om mij te gidsen (zie filmpje). Het was een leuke kennismaking, waarna ik zelf vervolgde. Elke keer overtreffen een nieuwe ervaring weer eerdere steden of wijken en gebouwen. Ik ben hier in 1973 niet geweest, want toen hebben we het tegenoverliggende Alhambra bezocht.
Ik wandelde door een labyrint van smalle straatjes met klinkerstenen, woningen die er al eeuwen moeten staan, maar er zijn er ook brede straten met grote gebouwen, zoals de Chancilleria. In de Casa de los Pisa zag ik kunst van de hospitaalridders, waar ik altijd al belangstelling voor heb gehad, zeker sinds mijn bezoek aan Malta.
Het werd donker, ik zag de zon fraai ondergaan bij de Carrera del Darro en rook allerlei aromatische geuren. De wijk betoverde. Helaas sloten gebouwen, al kon ik net nog even de Sa.Ana binnengaan. Ik moest in het donker terug naar de escotheo, die ik maar niet meer verplaatste.
Na de maaltijd ging ik nog vijfkwartier de stad in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten