Deze 50-ste dag in spaanse sfeer begonnen met een desayuno: toast met kruidenboter, cafe con leche. Dan over kaarsrechte wegen op naar Mazagon aan de Kust van het Licht, dat beschut ligt tussen de pijnbomen. Dat is maar goed ook, want er stond een pittige wind. Het plaatsje was praktisch uitgestorven.
Natuurpark Coto Doňana
Doorgereden naar het Parque Nacional de Coto Doňana. Moest een kaartje kopen voor een rondrit in een open treintje. Het natuurreservaat is uniek. Een enorm gebied van lagunes, moerassen, duinen en parasoldennen. Weinig mensen, maar wel veel vogels; er moet ook wild (lynxen, herten, zwijnen) rondlopen, maar tegen het middaguur hielden zij zich schuil. Vriend Leo heeft er keizerarenden gespot. Ik zag grote groepen flamingo's, voor mij de mooiste uitheemse vogels.
In Matalascanas was een pauze om iets te consumeren. Een onverwacht grote vakantieurbanisatie. Hier zijn ook accommodaties en recreatieve voorzieningen. Bij El Rocio met zijn opvallende witte NS del Rocio kwam ik weer in de bewoonde wereld. In mei komen hier duizenden pelgrims naar toe. In de kerk werd ik verpletterd door het aanzicht van het rijk bewerkte altaar met El Virgen. ➸ zie Omweg blz 309.
NS del Rocio
El Virgen
Ik kon maar niet wegkomen uit dit plaatsje. Ik zou trouwens helemaal naar Sevilla moeten rijden om de Qualdaquivir te kunnen oversteken. En dus zocht ik een geschikte camperlokatie om de verdere uren door te brengen.
Mentaal was het mijn slechtste dag. De eenzaamheid van veel dagen is bijna niet te verdragen. Of eigenlijk het teruggeworpen zijn op jezelf. Het lijkt wel een bedevaart. Het is de 50e dag van deze reis en een vooruitzicht van nog 300. Ondanks het weer en de indrukken weet ik dat dit niet vol te houden is.... alleen. De kerstdagen wil ik in Sevilla doorbrengen en dan besluiten wat verder te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten