Vannacht hoorde ik geluiden rond mijn Escotheo en gerommel aan het slot, maar toen ik het licht aandeed, verdwenen de nieuwsgrierigen.
Na de gebruikelijke ochtend-bezigheden reed ik omstreeks 10 uur bij overwegend zonnig weer over de N2 naar Estoi. Daar is het 18e eeuwse paleis omgebouwd tot een pousada. Ik bezichtigde dit fraaie rose bouwwerk met zijn azulejos, gebeeldhouwde trappen en rijke inrichting op m'n gemak en genoot in de serre bij een bica van het uitzicht. In het plaatsje is ook de baroktuin en een drieschepige renaissancekerk de moeite van het bezoeken waard. Het leukste was het rondlopen over de kleurrijke markt met haar agrarische producten.
Palacio de Estoi
Via de N2-6 keerde ik terug naar de kust, naar Olhão, waar een nederlandse kennis van de Casa Velha-eigenaar mij was aanbevolen, vanwege een thema uit ons gesprek: wonen in de Algarve. Hij zou hem app-en en mij berichten als ik welkom zou zijn. Het voormalige vissersplaatsje zelf heeft moorse kenmerken met smalle straatjes en kleine pleintjes.
Het senioren-echtpaar bewoont een prima appartement met uitzicht op kust en oceaan en gemeenschappelijk zwembad in een binnentuin. Ik converseerde een klein uurtje tijdens de lunch met hen. Allervriendelijkst, maar erg zelfvoldaan. Na afloop stond ik met een zucht buiten. Hier ga ik niets kopen, met alle zorgen van dien. Dan is een weekje iets huren veel economischer.
's Middags ging ik met de veerboot naar het kusteilandje Armona, waar zwembaden verboden lijken; ik maakte een wandeling, o.a. over een mooi wit strand en trof in een cafe-bar de nederlandse uitbaters die in Ik vertrek hun belevenissen hadden verteld. Na begin-strubbelingen -waarom leren mensen vooraf nooit iets van de taal en gebruiken- ging het beter met hen. Ze wilden nooit meer terug naar de lage, natte landen... Ik vind Texel aantrekkelijker.
In het wat oostelijker gelegen Matrim kwam ik op een camperparkeerplaats terecht. Veel aan overnachten heb ik totnogtoe niet hoeven uitgeven. Ik begon aan mijn vijfde boek (Buitengebied van Adriaan van Dis); de vorige vier heb ik bij de eigenaar van Casa Velha achtergelaten.
Het senioren-echtpaar bewoont een prima appartement met uitzicht op kust en oceaan en gemeenschappelijk zwembad in een binnentuin. Ik converseerde een klein uurtje tijdens de lunch met hen. Allervriendelijkst, maar erg zelfvoldaan. Na afloop stond ik met een zucht buiten. Hier ga ik niets kopen, met alle zorgen van dien. Dan is een weekje iets huren veel economischer.
's Middags ging ik met de veerboot naar het kusteilandje Armona, waar zwembaden verboden lijken; ik maakte een wandeling, o.a. over een mooi wit strand en trof in een cafe-bar de nederlandse uitbaters die in Ik vertrek hun belevenissen hadden verteld. Na begin-strubbelingen -waarom leren mensen vooraf nooit iets van de taal en gebruiken- ging het beter met hen. Ze wilden nooit meer terug naar de lage, natte landen... Ik vind Texel aantrekkelijker.
In het wat oostelijker gelegen Matrim kwam ik op een camperparkeerplaats terecht. Veel aan overnachten heb ik totnogtoe niet hoeven uitgeven. Ik begon aan mijn vijfde boek (Buitengebied van Adriaan van Dis); de vorige vier heb ik bij de eigenaar van Casa Velha achtergelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten